Kendime Düşünceler

 Yetemiyorum kendime. Yetersizliğimin yetersizliği ile boğuşuyorum. Yetebilseydim eğer şimdi yaralı bileklerime bakmazdım diye düşünüyorum. Duraksayıp soruyorum kendime, neden yaptım? Cevabımı içten içe biliyorum. Ama herkese duyurmak istemiyorum,utanıyorum.  Yerin dibine girmiş değil, yerin dibinden çoktan çıkmaya başlamış gibi hissetmek istiyorum. Bunu da yalnızca çabalarsam yapabileceğimi biliyorum. Madem yerin dibine girdim, çıkmasını da bileceğim diyerek motive ediyorum kendimi.

Benim için varını yoğunu ortaya koyan bir ailem, beni her zaman dinleyip yardımını esirgemeyen dostlarım olabilir ve herkes bana ne yapıp yapmayacağımı söyleyebilir. Ama asıl önemli olan benim harekete geçmem değil midir? Herkes konuşur evet ama buna tekabülen bazı insanlar da sadece durur. Ben bir zaman boyu sadece durdum ve düşündüm. 

Sandım ki atlatabilirim. Üstünü örtersem iyiymişim gibi yaparsam ve bunu kendime de herkese de inandırırsam iyi olurum. Ama sanmak, yanılmaktı ve ben de her insanoğlu gibi yanılmıştım. Yanılınca da kendimi suçladım. İnsan değilmişimcesine zarar verdim kendime. Bunu yapmak dünyadaki herkese zarar vermekten daha kötüydü. Çünkü ben, ben olamadıkça fikirlerimi belirtip kendimi sevemedikçe ne anlamı vardı var olmamın? Onca sorunun cevabı gayet açık bir şekilde "var olmamın bir anlamı olmayışına" denk geliyordu. 

Ben sadece daha mutlu olabilmek istiyordum. Ama buz gibi düşüncelerimle üşütüyordum kendimi. Ellerimin sıcaklığı yok oluyordu. İhtiyacım olan her şeye sahiptim belki ama ben olmaya ihtiyacım vardı ve aslında içten içe hep kendimin eksikliğini hissediyordum...