falling

 Hepimiz bir şeyler anlatmak, bir şekilde paylaşmak istiyoruz hayatımızı birileriyle. Konunun bazen ne olduğunun pek bir önemi yok, sadece paylaşabilmeyi ve rahatlayabilmeyi umuyoruz. Ne de olsa umut bizi ayakta tutan önemli güçlerden biri değil mi? 

Her birimiz bir şeyler bekliyoruz. Umut edebilmeyi bile bekliyoruz bazen. Ama çoğu zaman durmayı unutuyoruz. Durmak. Öylece. Bazen hiçbir şey yapmadan sadece durmamız gerekiyor. Ama biz bunu fark edemiyoruz ve durmamaya, anlatmaya devam ediyoruz. Hep bir anlatma hep bir ifade edebilme çabaları...

Ne uğruna? Neden birilerine kendimizi açıklayabilmek bu kadar önemli yer kaplasın ki hayatımızda, neden önceliğimiz kendimiz değiliz ki bu hayatta? Bilemiyorum. Cevapları bilebilsem kendime uygulayabilmek isterdim çünkü. Ben de kendimi sadece anlatmak istiyorum. Düşüncelerimin beni ele geçirmesine izin verdiğim bu zaman diliminde sadece ifade etmek istiyorum kendimi. Ama bu çok zor, tahmin ettiğimin de ötesinde bir durum. Çünkü bir şeyi anlatsam diğeri eksik kalıyor. Birini anlatmasam da sanki o düşüncemi görmezden geliyorum düşüncesi kurcalıyor aklımı. Susturamıyorum onları, sürekli bir şeyler konuşuyorlar kafamın içinde. Hiçbir zaman da susmayacaklar belli ki. Ama en azından kontrol edebilmeyi öğrenebilmek istiyorum. Çünkü düşüncelerim kontrolden çıktığında, elinden kayıp gitmiş hissi uyandırıyorlar ve ben sanki onlarla birlikte kayboluyorum. Bazen içlerinde boğuluyorum bazen de yanlarına yaklaşamıyorum. İfade edemediğimi hissettiğimdeyse daha da olumsuz oluyor her şey. Aslında farkındayım yapmam gerekenlerin ama yapamıyorum. Konuşmak istiyorum, konuşamıyorum. Susmak istiyorum ama düşüncelerim çığlık atıyor. Ben de onların içinde kurtarmaya çalışıyorum kendimi. Biricik ben bu savaştan galip çıkmak için çırpınıyor ama unuttuğu şey aslında bir bataklığın içinde olduğu. Çırpındıkça daha da batıyorum. İhtiyacım olan şeyse sadece durmak. Basit gibi görünen bu zorlu durumun sonuçlarında belki de hiç ummadığım şeyler olur kim bilir?